Dominic- L. A. Casey

"Uśmiechnęłam się dumnie, ale przestałam, gdy zauważyłam,że wszyscy uczniowie w klasie 

się na mnie patrzyli. 

- Ona umie się uśmiechać – usłyszałam jak ktoś mówi. 

- Nico, czy ty zepsułeś Bronagh? Bo ona się śmieje i pozwoliła komuś usiąść obok siebie, 

a to dla niej jest po prostu…. Dziwne."

Musicie mi uwierzyć, że naprawdę kocham Wydawnictwo Kobiece i nieszczególnie lubię krytykować ich książki. Czuję się jak "zdrajca swoich", no ale zakładając tego bloga w dużej mierze obiecywałam sobie sama pisać szczerze. Serię Braci Slater zapewne kojarzy większość czytelników, którzy interesują się tego typu gatunkiem. Nie dziwię się wcale. Wydawnictwo postawiło na dużą reklamę i w sumie trochę wiem już dlaczego. Mianowicie dobra książka broni się sama, tutaj widocznie trzeba jej było mocno pomóc. To nie jest tak, że żałuję jej przeczytania lub poświęconego czasu. Spodziewałam się jednak czegoś zgoła innego, a w dodatku jest tu tyle sprzeczności, że aż głowa mała. Zatem o co w trawie piszczy?

To, co szokuje na samym początku to wiek bohaterów. Po takim opisie spodziewałam się około 25-latków, a oboje uczęszczają do liceum. ONA to dziewczyna skrzywdzona przez los, która straciła rodziców w wypadku. Zamknęła się w sobie i stanowi swego rodzaju wyrzutka społecznego. Początkowo szara myszka, a poznając Dominica robi się z niej totalna ryzykantka i imprezowiczka. Jak dla mnie zbyt duży przeskok osobowości na tak krótkiej przestrzeni w książce. ON to zadufany w sobie, młody i napalony małolat. Oczywiście zawsze musi dostawać to, co chce. Jak już zdobywa dziewczynę to jest chorobliwie zazdrosny w tak nachalny sposób, że człowiek aż się zastanawia kto wytrzymałby na dłużej z takim typem. Niby opiekuńczy, ale aż przytłaczający sobą i nie pozwalający na żadne inne życie prywatne poza nim samym. Już "jaskiniowcy" od A. R. Reynolds byli lepsi (seria Until). 

Dominic ma kilku braci (już trudno mi zliczyć ilu). Oczywiście co każdy kolejny to bardziej przystojny. Kiedy nasza bohaterka poznaje jego rodzinę to nie wie na kogo ma patrzeć. Kaloryfer ściga kolejny kaloryfer. Całość jest tak naciągana, że aż trudna do wyobrażenia. Bohaterowie są pełni sprzecznych cech, które ciężko sobie zestawić u jednej osoby. Kiedy dziewczyna jakoś pierwszy raz poznaje jego braci to wchodzi do wielkiego domu, który oczywiście wygląda jak willa. Dorośli faceci oczywiście uroczo spędzają wspólnie czasu w salonie, w gronie rodzinnym, a część z nich (no przecież!) spocona odreagowuje nerwy na domowej siłowni! Wokół wszędzie przepych i przesada. Ciekawym wątkiem wydawały się być relacje głównej bohaterki z jej siostrą, Branną. Dziewczyny oddaliły się od siebie i próbują na nowo scalić więzi. Jednak siostra wydaje się być osobą lekko niepoważną. Spotyka się z najstarszym z braci Ryderem w ukryciu, bo boi się zaprosić go do domu, żeby nie narzucać towarzystwa "wycofanej siostrze". Jak się okazuje, że główna bohaterka powiedzmy, no "kręci"/zna się z Dominikiem to zaraz Branna wkręca ją w podejrzany, gansterski świat i nagle zapomina o odpowiedzialności i wszelkich konsekwencjach. Główna bohaterka z wycofanej, szarej myszki w przeciągu jakiś 2 dni zmienia się w osobę, która kocha oglądać nielegalne walki bokserów w nocnych klubach. OKEJ...

Książka posiada masę wątków i abstrakcji. Wydaje mi się, że autorka czytała dużo podobnych książek i na siłę pragnęła upchnąć wszystko w jednym tomie. Kompletny misz masz! Dramatyczne sceny, gdzie bohaterom zagraża niebezpieczeństwo to jak historia bollywoodzka z azjatyckimi scenami walki. Dziewczyna mimo zagrożenia snuje refleksyjne przemyślenia. Bracia Slater pojawiają się na miejscu oczywiście w OSTATNIM MOMENCIE i mimo mniejszej liczebności całość akcji ratunkowej przebiega bardzo sprawnie. Wątek walk na arenie wydaje się być marną podróbką serii Real. Widać w pewnych momentach, że autorka nie ma o tym większego pojęcia, a jedynie serwuje nam to, co sama gdzieś tam sobie wyobraża. Większość walk to zapychacz stron lub kolejny powód do opisania sprzeczek głównych bohaterów.

"Jasne, nadal strasznie mnie wkurzał, ale to nie była nienawiść. Nie zgadzaliśmy się ze sobą 

chyba w żadnej kwestii, lecz jego nieustępliwe zaloty powoli, ale chyba dobrym rezultatem, nakłaniały mnie, by przymknąć oko na fakt, że bylibyśmy prawdopodobnie najgorzej 

dopasowaną parą we wszechświecie. Do tej pory trzymałam ludzi na dystans, a teraz miałam

 takiej osobie pozwolić wejść do mojego życia? Był dla mnie ryzykiem, a ja zamiast 

automatycznie odrzucić ten pomysł, zastanawiałam się ,czy tego ryzyka nie podjąć."

To, co mnie bardzo drażniło to też niedopracowany styl autorki. Momentami wypowiedzi są bardzo infantylne, proste i potoczne. A to, co raziło już najbardziej to przekleństwa. Rozumiem, słowo w emocjach rzucone "po męsku" przez jakiegoś bad boya, dominatora. Ale licealista, który do swojej kobiety wyraża się suka, dziwka, menda? Ona, która wyraża się przykładowo kutafon? Całość stworzyła jeden wielki niesmak. Mimo, że jest to historia "od nienawiści do miłości" to brakło tutaj jakiegoś podstawowego, choć minimalnego szacunku względem bohaterów. Wyobraźcie sobie akcję, gdzie postacie niczym gimnazjaliści flirtują (a raczej zaczepiają się) na szkolnej lekcji WF, a w dalszej części książki robi się z tego niezły erotyk. No to wszystko po prostu jakoś się mega gryzie. 

Nie za bardzo rozumiem fenomen i szum wokół tych książek (przynajmniej 1 części + jej dodatku). Na półce mam dwa kolejne tomy i jakoś ciężko mi się zabrać. To, co zachęca to fakt, że bracia Dominica, o których te książki będą opowiadać, bo są to postacie już starsze. Mam minimalną nadzieję, że autorka JAKOŚ polepszy swój styl narracji i sprawi, że tamte historie będą ciekawsze. Jednym z takich przykładów jest dla mnie totalnie przecięta książka "Until November", gdzie jej kolejny tom o innych bohaterach "Until Trevor" był już na naprawdę dobrym poziomie. No cóż, książki kupiłam z automatu razem, bo liczyłam na wspaniałą historię, a całość świetnie wygląda na półce. Jestem swego rodzaju masochistą i lubię oceniać postępy autorów, więc przeczytam je dla porównania. MOŻE jeżeli będą nieco kulturalniejsze, a wydarzenia bardziej realne to polubię resztę serii? Ale... wydaje mi się, że jeżeli ktoś z Was ma wątpliwości czy po nie sięgać to mimo wszystko są chyba na rynku lepsze, bardziej dopracowane romanse! W dodatku te mini nowelki... nieco nabijanie kasy na sztukę książki. 

-Czy mogłabyś już przestać? - błagał. - Dramatyzujesz.

-Bracie - odezwał się szeptem głos po mojej prawej stronie. - Nigdy nie można mówić 

tego do wkurzonej kobiety. A już na pewno nie do wkurzonej Irlandki.